|
|
Wiersze Krystyny Rojszyk-Wolnomiejskiej Toruń, młodość i nieubłagany zmierzch |
Krystyna Rojszyk-Wolnomiejska urodziła się w 1937 roku w Poznaniu. Wojnę
spędziła z rodzicami na Wołyniu i Lubelszczyźnie. Szkołę podstawową
Pisała prawie całe życie. Pierwszy wiersz napisała, gdy miała niecałe siedem lat, i był to utwór szalenie patriotyczny, nawiązujący do walki z niemieckim okupantem. Potem pisała stale: wiersze, opowiadania, młodzieńcze sztuki teatralne. Ale głównie była to poezja - towarzyszyła prawie wszystkim dniom jej życia - twierdzi, że gdyby miała napisać autobiografię, dałaby jej tytuł "życie wierszem pisane". W liceum była tak zwaną szkolną poetką, trochę publikowała w lokalnej prasie, w "Gazecie Kujawskiej", "Tygodniku Morskim", dzięki poecie i redaktorowi Wiesławowi Rogowskiemu miała "swoje pięć minut" w bydgoskim radiu. Dwukrotnie była laureatką Toruńskiej Wiosny Poetyckiej: trzecie miejsce za wiersz "Ja Eurydyka" i wyróżnienie za cykl "Z południa". Dwa utwory znalazły się w wydanym przez toruński ZSP "Almanachu Poezji 1966", kilka trafiło do "Antologii Poezji 2001". Niestety, jest zodiakalną Rybą, na tyle chwiejną, że zbyt łatwo zrezygnowała z zabiegów o publikację swoich utworów, znają je więc głównie jej bliscy. Jej życie, zafascynowanie przyrodą, pięknem i grozą świata są w tych wierszach. Bratowa Krystyny Rojszyk-Wolnomiejskiej nazywa ją "poetką ekologiczną", a ona myśli, że tak naprawdę jest - "poetką serca". Poetka wybrała dla nas "kilka utworów z tak wielu, [...] poczynając
od Torunia i pięknej młodości aż do nadchodzącego nieubłaganie zmierzchu". Z południa -1962 rok W południe można widzieć jak pływają pstrągi Lub odwiedzić podziemia wypełnione chłodem Zejść po kamiennych ścieżkach aż do wnętrza ziemi I zdumieć się jak pięknie Chociaż brak tu słońca Pod wieczór czas nastaje żeby zwiedzić lasy I z ciężkim biciem serca spojrzeć w dół ze skały Potem gdy dymią szczyty Dobrze być zmęczonym I nocą spać spokojnie bo powietrze czyste To nasz dach zielony Biegną smukłym szeregiem lipy i topole Rzadziej jasnozielone dłoniolistne klony A dalej w głębi sosny puszyste i wonne Oblegają nas łąki ziołowym zapachem Może to świerszcze pszczoły ociężałe trzmiele Fioletowe firletki i drżące turzyce Płyniemy siwą rzeką Szosy szosy lśniące Ucieczka z codzienności Nasze małe szczęście Lata osiemdziesiąte - dziewięćdziesiąte A czas biegnie Miękko tupią godzin myszy Miałki piach Czy udajesz Czy nie słyszysz Rok za rokiem w wielkiej ciszy Staje w drzwiach Czekam Ciebie Czas wciąż biegnie Krążą sowy dni miesięcy Wciąż ich więcej Coraz więcej Przyjdzie czas Zasnuje mi twarz i usta Beznadziejna Wroga pustka Miałki piach Smutek pode mną jak rzeka Odchodzą moje miłości A droga jeszcze daleka Weszłam na most samotności Wiatrem pokrewna i ciszy Kroczę nad rzeką ciemności A drugi brzeg coraz bliższy To oświetlanie grobów lampkami tęsknoty To milczące spotkania z cieniami bez twarzy I bezcielesnych dłoni nieuchwytny dotyk Ach, mokra cisza ziemi zapach zgniłych liści I te chłodne czeluście gdzie zejdziemy wszyscy Modlę się Bardzo gorąco Psy stoją Przy moich nogach Nade mną Księżyc i słońce Poprzez witraże gałązek Blask płynie Chłodny i czysty Wysokie sklepienie wiąże Zimowy Kościół bezlistny Iść drogą Nocować pod krzakiem Budzić się razem z słońcem I ptasią kapelą Wędrować do wieczności I spotykać ludzi Którzy chlebem i wodą Chętnie się podzielą Usłyszeć szelest trawy I owadzie głosy I dojść I pić u źródła I wzlecieć w niebiosa Córkom Płynąca lekką stopą Przez bezludne lasy Kryształ i krzemień Osty i bławatki I gorzki Czuły smutek Pod zbroją Ze stali Ni hetmana, ni króla, ni łotra Rodzę w męce, w bolesnej niewiedzy Co przed nimi, co w drodze ich spotka Jestem matką - nie czarną, nie białą Nie żydowską, nie ruską, nie polską Rodzę dziecko bezbronne i nagie Które płacze i krzyczy zbyt głośno Ja uciszam, całuję, kołyszę Tulę ciepłe pisklęta do serca Nie bogata, nie głupia, nie mądra Cicha, zwykła matka człowiecza Miłym dzieckiem Byłam Ładną dziewczyną Byłam Piękną kobietą Jestem starą kobietą Będę tylko człowiekiem Senna lepkość powietrza Zmęczenie Wieczorem Ognisty podmuch bólu Piątek Krzyż cierpienia Rozpięty nad Światem Oczekiwania Sobota Powolne dogasanie świecy Spełnianie kielicha Do dna Amen Cisza Miłosierdzie nad nami |
| początek strony strona główna spis treści strona Stowarzyszenia strona UMK |
|
|