[fot. A. Dauksza-Wiśniewska]

- Na poprzednim Zjeździe została Pani wymieniona jako osoba, której działalność społeczna i zawodowa zasługuje na duży szacunek i uznanie, chociaż nie zajmowała się Pani robieniem tzw. kariery, a codziennym obowiązkom nie towarzyszyły fanfary czy błysk fleszy.

- Nie spodziewałam się takiego wyróżnienia i szczerze mówiąc, trochę mnie to zaskoczyło. Odkąd jestem na emeryturze, bywam na tych zjazdach prawie każdego roku, łącząc je ze spotkaniami kierunkowymi biologów i naszej grupy harcerskiej IDA (Instruktorska Drużyna Akademicka), która w 2007 roku obchodzi 50-lecie powstania. I to jest swego rodzaju fenomen, że członkowie tej drużyny spotykają się do dzisiaj, chociaż są już rozproszeni po kraju, mieszkając w Warszawie, Łodzi, Szczecinie, Olsztynie, Wrocławiu, czy nawet poza granicami. Po prostu w Toruniu był jakiś szczególny klimat, atmosfera, sprzyjająca nawiązywaniu trwałych przyjaźni. Spotykamy się w różnych miejscach, a w Toruniu nadal jest grupa osób z dawnej IDY, jak Zbyszek Nawrocki, Teresa Nemere, Beata Chomicz, Jan Tajchman, Barbara Karamać i inni.

- Czyli wspomnienia z okresu studiów w Toruniu są niezapomniane?

- W okresie studiowania w Toruniu nauczyłam się bardzo wiele. Nie tylko tego, co zostało uwiecznione w indeksie. Utkwił mi w pamięci choćby taki obrazek. Kilka dni po zamieszkaniu w baraku przy ul. Mickiewicza, a był to rok 1956, ktoś zapukał do naszego pokoju. Na grzeczne “wlazł” w drzwiach ukazała się pani docent Izabella Mikulska. Przedstawiła się jako opiekunka roku, na stole postawiła torebkę cukierków i zaczęła nas pytać, jak się urządziłyśmy, czy nie mamy jakichś problemów, kłopotów. Po takiej lekcji, przez wszystkie lata mojej pracy w szkole bez namysłu odwiedzałam uczennice w internacie, na stancjach, w domach. Atmosfera życzliwości, wręcz troskliwości, jaką stwarzali nasi wykładowcy na UMK, zachęcała mnie do przyjmowania podobnej postawy wobec młodzieży szkolnej. Toruńscy nauczyciele akademiccy pozostali zawsze wzorem do naśladowania.

- I poszła Pani w ich ślady, wybierając pracę z młodzieżą...

- Po ukończeniu biologii miałam propozycję pozostania na uczelni. Ale było to niemożliwe ze względów finansowych, gdyż asystentom płacono wówczas tyle, że ledwo starczało na niezbędne opłaty. A moich rodziców nie było stać na dokładanie do mojego utrzymania. Wróciłam, więc do rodzinnego miasta i podjęłam pracę w Zespole Szkół Medycznych w Radomiu. Bardzo lubiłam swoją pracę, miałam dobry kontakt z młodzieżą, chwalono mnie za umiejętność przekazywania wiedzy. Uważam, że właśnie do szkolnictwa powinny trafiać osoby dobrze przygotowane do tej roli, niekoniecznie “przeciętniacy”. Byłam w tym szczęśliwym położeniu, że pracowałam w szkole resortowej, która nie podlegała władzom oświatowym, kuratorium, i mogłam sobie pozwolić na realizowanie autorskiego programu, bo nikt mi się nie wtrącał, nie mieszał. Po latach przyszła do szkoły nowa nauczycielka i widząc moje zaangażowanie, powiedziała: Pani Ewo, pani się w tej szkole marnuje... Nie zniechęciło mnie to, lecz starałam się jeszcze bardziej rozwinąć swoje możliwości, zgodnie z ewangeliczną zasadą, że to, co się otrzymało za darmo (talenty, zdolności), należy rozwijać i przekazywać innym. W ogóle mogę powiedzieć, że jestem wielką szczęściarą, bo przez całe życie robiłam to, co lubiłam i jeszcze mi za to - nieco - płacili.

- Pani Ewo, ma pani jeszcze wiele innych pasji, jak chociażby krajoznawstwo czy ekologia. Mimo statusu emerytki wciąż jest Pani aktywna w tych dziedzinach, i nie tylko tych.

- I wciąż narzekam na brak czasu, nie wiem, co to znaczy nudzić się. Jestem zapalonym regionalistą. Jeszcze w czasach studenckich zrobiłam pierwszy kurs przewodnicki, a potem następne. W szkole prowadziłam koło PTTK. Jak niedawno odwiedzili mnie znajomi z Torunia i oprowadziłam ich po Radomiu, dziwili się, że w takim pięknym mieście mieszkam. Prowadzę też zajęcia ekologiczne i prof. Giziński śmieje się, że prowadzam dzieci tam gdzie żabki się kochają. Muszę jednak podkreślić za profesorem, że jestem ekologiem, a nie ekofilem.

- Wspominano też na Zjeździe o Pani zaangażowaniu w pracę wolontariacką na rzecz chorych przebywających w hospicjum. Nie każdego stać na takie poświęcenie. Ludzie na ogół boją się śmierci, przechodzenia na tamtą stronę, jak to się łagodniej określa.

- Z mojego doświadczenia wiem, że aby móc towarzyszyć człowiekowi umierającemu, najpierw trzeba się pogodzić z... własną śmiercią, przyjąć to jako fakt, który nas czeka nieuchronnie. Rodziny często pozbywają się umierającego z domu, do jakiegoś zakładu, gdziekolwiek. Nawet, gdy mają warunki do zapewnienia opieki. Po prostu boją się, nie umieją się zachować. Chory wie, że musi umrzeć i rodzina wie, ale nawzajem sobie tego nie powiedzą, dają wymijające odpowiedzi. Ja jestem zdania, że nie można umierającego oszukiwać, trzeba dać mu możliwość pogodzenia się z losem, załatwienia swoich spraw, wyrażenia ostatniej woli itp. - bo inaczej to on dodatkowo cierpi.

- Jakie są motywy Pani działalności hospicyjnej, czy wynikają z pobudek religijnych?